Een 70-jarige vrouw met veel verdriet komt bij me. Ik noem haar Marianne. Ze vertelt: “Er is pijn in mijn leven waar ik maar last van blijf houden. Ik wil die pijnlijke gebeurtenissen achter me laten.”
Regelmatig voelt ze zich overweldigd door boosheid en verdriet en dat wil ze niet. “Hoe ga ik hier mee om en kom ik er wel doorheen?”, vraagt ze.
Onze gesprekken gaan hierover. We kijken naar haar levensloop en ontdekken verschillende pijnpunten. Ze heeft verdriet in haar huwelijk en dat wordt versterkt door eenzaamheid uit de kindertijd. Marianne heeft te maken gehad met afwijzing en ontrouw.
Ze laat een vrolijke kant en een strenge kant zien. Met die strenge kant maakt ze het vooral zichzelf heel moeilijk…
De gesprekken ondersteunen Marianne in haar proces van voelen, rouwen, mild worden naar zichzelf, en positief communiceren met haar man. Ze laat gevoelens van verlies toe, vindt ruimte om deze te erkennen en huilt daarover. Haar gevoel voor humor maakt het allemaal wat lichter. We lachen ook regelmatig.
Wanneer ze zichzelf streng en negatief beoordeelt, gaan we na waar dat vandaan komt en of dat beeld reëel is. We hebben het vaak over haar zelfbeeld en zelfaanvaarding. En ook hoe je vervolgens weerbaar kan zijn met jezelf en naar de mensen om je heen. Ze heeft de neiging om het gedrag van anderen negatief en persoonlijk op te vatten.
Marianne gelooft dat haar leven niet beheerst hoeft te worden door pijn.
Ze vraagt mij om hulp en hoopt ook op Gods hulp. Ze wil de mensen die haar pijn hebben gedaan vergeven. Dit wil ze doen omdat ze zelf op Gods vergeving rekent en vrij wil zijn van het verleden. Maar door intense gevoelens van onrecht en boosheid is het een moeilijk proces.
Op een gegeven moment komen deze woorden uit het bijbelboek Spreuken tot haar: “Zeg niet: ik zal het kwaad vergelden. Wacht op God, Hij zal je helpen.”
Deze woorden geven haar rust en ruimte. Er komt een nieuwe dimensie in haar leven. Het kwaad dat haar is aangedaan en de verwachting dat de ander haar recht moet doen komen minder op de voorgrond te staan. De focus komt op de hulp van God en het goede van genade. De weg van vergeving…
Marianne vertelt dat ze thuis het verdriet toelaat en tijd neemt om daarbij stil te staan. Ze is minder streng en ongeduldig met zichzelf. Er komt ook rust en acceptatie in de relatie met haar man. Wanneer ze samen zijn, kan ze er echt van genieten.
Marianne ontdekt ook dat bepaalde verwachtingen aan haar man in wezen onvervulde verlangens van haarzelf zijn. En dat een verlangen kennen van jezelf lichter is dan de ander iets opleggen. Haar stemming is minder somber. Het is nog weleens moeilijk, toch gaat het beter dan eerst.
Het leven is lichter geworden!
Nu zegt Marianne: “Het was een diepe weg – de genade van God en de zekerheid van zijn onvoorwaardelijke liefde hebben mij het uithoudingsvermogen gegeven om verder te gaan.”
Mariannes leven was bitter, maar ze heeft vergeving gevonden en gegeven.
Wandel licht!
Worstel je ook met verdriet, pijn en zelfaanvaarding en wil je daar over doorpraten? Neem dan contact met me op.
Christelijke Psycholoog .NU 